Staw kolanowy – Niestabilne kolano
Staw kolanowy współczesnego człowieka należy do najbardziej zagrożonych uszkodzeniami stawów organizmu. Dzieje się tak z powodu zarówno umiejscowienia stawu na przedłużeniu 2 długich dźwigniach łańcucha kinetycznego kończyny dolnej, jak też podejmowania zajęć i wysiłków sportowych przekraczających ogólną sprawność fizyczną ciała.
Stawu kolanowego nie można niestety zabezpieczyć przed uszkodzeniami, a to z powodu czysto biomechanicznych. Po prostu, z uwagi na konieczność zachowania ruchomości 2 długich i obciążonych dźwigni stanowi on tzw. „koszmar inżyniera” gdyż nie można pogodzić ruchomości stawu z jego bezpieczną stabilnością. Jak dotąd, jedynym sposobem profilaktyki niestabilności stawu jest unikanie wszelkich czynności i zajęć pociągających za sobą nagle zmiany biegu, skoki, nagłe zwolnienia i przyspieszenia. A to przecież jest niemożliwe do zrealizowania! Tak więc w chwili obecnej nie jesteśmy w stanie stosować żadnej profilaktyki pourazowej niestabilności kolana. Możemy tylko, jak to obrazowo określił Johnson, „zamykać stajnię po ucieczce konia”
Najczęściej przyczyną pourazowej niestabilności stawu kolanowego jest uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego. Uszkodzeniu towarzyszy nagły ból( mogący jednak szybko minąć ), słyszalny trzask oraz dołączający się wkrótce krwiak śródstawowy. W dalszym przebiegu chory ma uczucie „uciekanie” kolana przy wysiłkach i czynnościach wymagających prostowania obciążonego stawu.
Przyczyną opóźnionego zgłaszania się do lekarza są zazwyczaj długotrwałe utrzymywanie się objawów, oraz nawroty silnych dolegliwości. Najczęściej pomocy szukają ci chorzy, u których objawy chorobowe zaburzają ich codzienne życie i pracę. Ale i ci także zgłaszają się za późno.
Niestabilne kolano – diagnostyka i leczenie
Mimo oczywistych objawów uszkodzenia stabilizatorów stawu kolanowego, na porządku dziennym jest leczenie bezmyślne, polegające na usunięciu ze stawu krwiaka ( który po pewnym czasie nawróci ! ), unieruchomieniu chorej kończyny oraz niefachowej rehabilitacji, powodującej w przypadku uszkodzenia stabilizatorów, trwałą dysfunkcję stawu. Obowiązująca na świecie obecnie doktryna zakłada, że leczenie uszkodzonych stabilizatorów stawu kolanowego musi przebiegać w oparciu o staranną i kompleksową ocenę zakresu szkód, jakich doznał staw kolanowy, przy jednoczesnym wzięciu pod uwagę stopnia aktywności fizycznej chorego.
Jest rzeczą oczywistą, że leczenie zachowawcze winno być zarezerwowane jedynie dla przypadków niestabilności lekkiego stopnia, bez objawów uszkodzenia łąkotki oraz osób o małych wymaganiach sprawności ciała. Przy zużyciu się łękotek, a następnie stawu, zaleca się wykonanie rekonstrukcji więzadła, celem przywrócenia potrzebnej stabilności stawu.
